“Mag het met stift?” “Mag het met potlood?” “Mag ik het in het midden van de hand tekenen?” “Wilt u het voor me doen, ik kan het niet”
Vandaag was ik te gast op de basisschool om er een workshop te geven over Reiki. We spraken over zorgen (“Ik weet wat ik met mijn adem kan doen om rustig te worden”), over boos zijn (“Soms helpt het me als ik even alleen ben”) en over dankbaar zijn. ( “voor mijn knuffels, dat voel ik in mijn buik.”) Dit vanwege de Reiki-leefregels die hierover gaan. Natuurlijk hadden we het ook over Japan (en waren mijn Japanse teensokken echt een hit, maar dat wellicht terzijde).
We tekenden een hand, en in elke vinger waar we dankbaar voor waren, of wat je kan doen als je je zorgen maakt. En zelf wilden ze graag het Reiki-kanji toevoegen aan hun tekening. En dat vroeg wat van ze. Want kunnen ze loslaten dat het er op een bepaalde manier uit moet zien? Dat een ander het anders doet? Dat ik geen richtlijnen geef over welk materiaal? Allemaal dingen waar ik niet bij stil had gestaan. Pas toen ik zei: “er is geen goed of fout. Het is jouw tekening. Van jou en van niemand anders. En het gaat over jou op dit moment. “Toen kwam de rust erin. En met een ijver en aandacht hebben ze getekend en geschreven.
“Kijk, mijn hand is vol Reiki.”